Hoofdstuk 1
Deze serie rauwe portretten vertelt verhalen over ‘mens zijn’. Ervaringen en observaties door mensen over hun plek in een gemeenschap. In een maakbare cultuur waarin verantwoording en hokjesdenken zo voorop staat. Vier mensen, vier verhalen.
Jonny
“Volgens de maatschappij ben ik gestoord. Maar misschien zie ik de dingen wel anders.”
Velen zullen Jonny kennen van zijn plek in het centrum. Maar hoeveel daarvan stoppen daadwerkelijk voor een praatje of maken überhaupt contact. Een monoloog over onder de mensen zijn, maar toch alleen voelen. Over jezelf blijven, terwijl anderen het je moeilijk maken.
Natascha
“Als je niet veel hebt, mag je nog steeds mens zijn.”
Winkelen heeft voor sommigen een therapeutische werking, maar wat als de winkel zelf een toevluchtsoord is. Natascha biedt mensen een plek om zich te verwarmen, als ze in de kou staan. Een monoloog over helpen door te luisteren. Over gewoon mens kunnen zijn, zonder een oordeel.
Ninar
“Je danst wat je voelt.”
Voor velen is samen zijn een gegeven, maar hoe voelt het om weer opnieuw te beginnen? Een monoloog over afscheid nemen terwijl je dat eigenlijk niet wilt. Over jezelf opnieuw uitvinden. Over de grond onder je voeten voelen verdwijnen, om weer op een nieuwe plek te moeten aarden.
Vincent
“Er is in onze cultuur geen plek waar we een andere staat van bewustzijn mogen hebben, behalve op de dansvloer.”
Het vinden van een plek waar je jezelf kan zijn, is een zoektocht. Vincent ging tot het uiterste en verloor zichzelf daarin. Een monoloog over jezelf overgeven aan rituelen. Over samenkomen op een dansvloer en het creëren van een omgeving waar je alles mag ervaren wat je wil.